Ścieżki w ogrodzie pełnią wiele funkcji. Mogą łączyć ze sobą poszczególne wnętrza ogrodowe lub je oddzielać, mogą stanowić oś kompozycyjną dla całej aranżacji, a przede wszystkim prowadzą do różnych miejsc, takich jak altany czy warzywnik. Niezależnie od ich funkcji muszą pasować do stylu i wielkości ogrodu. Można to osiągnąć poprzez wykorzystanie odpowiednich materiałów, zastosowanie linii prostych lub łuków albo rozmycie brzegów delikatnym żwirkiem czy trawą.
1. W nieformalnych założeniach dobrze sprawdzą się ścieżki o miękkich liniach i nieodznaczających się granicach. Giną gdzieś za zakrętem, zachęcając do odwiedzenia dalszych części ogrodu. Kamienne płyty nawiązują do obrzeżenia i wprowadzają element romantyczny do kompozycji.
2. Geometryczne ścieżki wymagają wyraźnego określenia ich granic oraz zastosowania zdecydowanych materiałów. Dobrze sprawdzi się kontrast płyt ułożonych w poprzek ścieżki oraz drobnego żwiru. Unikając długiej prostej ścieżki na rzecz linii łamanej pozwala na wydłużenie optycznie ogrodu.
3. Łuki często są lepsze niż proste linie, szczególnie w nieformalnych założeniach. Kamienne stopnie ułożone na trawniku wprowadzają ład do kompozycji, a zakrzywiona linia powiększa przestrzeń i pozwala uniknąć oczywistych rozwiązań funkcjonalnych. Przy kamiennej ścieżce, oprócz trawnika, dobrze sprawdzą się niskie rośliny okrywowe odporne na deptanie.
4. Proste ścieżki dobrze sprawdzą się przed domem, szczególnie przy dużych posiadłościach. Ich funkcją jest prowadzenie gości prosto do drzwi wejściowych, w związku z czym są one skromne i nie odwracają uwagi od budynku. Przy długich ścieżkach warto pobawić się geometrycznym ułożeniem płyt – ułożenie pod kątem 90 st – skraca ścieżkę, natomiast równoległe – wydłuża ją.
5. Nie zawsze ścieżki muszą być długie i kręte. W małych ogrodach dobrze sprawdzi się stosowanie różnych materiałów, co pozwoli optycznie zwiększyć przestrzeń i wydzielić przestrzenie funkcjonalne. Krótkie przejście od tarasu do oczka wodnego stworzono z kwadratowych, kamiennych płyt ułożonych na żwirze – rozwiązanie to kieruje zwiedzającego bezpośrednio w miejsce docelowe, a jednocześnie wydziela nowe wnętrze ogrodowe.
6. Przejście z boku domu także może stać się pełnowartościowym wnętrzem – połączenie przedogródka z ogrodem właściwym za pomocą nieregularnych płyt wprowadza element tajemniczości i zachęca do zwiedzania. Wysokie kolumnowe krzewy wydłużą optycznie przestrzeń, a prostopadłe ułożenie płyt zapobiegnie zbytnim zwężeniu ścieżki.
7. Nie zawsze ścieżka prowadząca na tył domu musi być mocno wyeksponowana. Dobrym rozwiązaniem jest stworzenie prostego, ale funkcjonalnego połączenia biegnącego wzdłuż budynku. W takim przypadku należy zachować umiar w stosowanych materiałach.
8. Tworząc ścieżkę wzdłuż budynku lub ogrodzenia należy nawiązać za pomocą faktur i materiałów do tych, które już są wykorzystane w ogrodzie. Będzie to tworzyło całość kompozycji, bez efektu oderwania od kontekstu. Oczywiście można bawić się kształtami ułożenia płyt – skośne skraca ścieżkę i jest mniej formalne, równoległe – wydłuża.
9. Nieregularne płyty kamienne, które odzwierciedlają naturalne górskie ścieżki, sprawdzą się przy dużych kompozycjach lub w ogrodach skalnych i żwirowych. Pasują idealnie do założeń w pełnym słońcu w towarzystwie roślin o nierównomiernym wzroście.
10. W nowoczesnych ogrodach dobrze sprawdzi się stosowanie różnych faktur oczywiście nawiązujących do budynku i otoczenia. Można łatwo w ten sposób wyodrębnić wnętrza funkcjonalne. Nie należy jednak przesadzać z ilością stosowanych materiałów, aby nie wprowadzać zbędnego chaosu.
11. Prostopadle ułożone płyty ułożone w lekkim łuku optycznie skracają i poszerzają ścieżkę. Pasują do ogrodów o charakterze formalnym oraz do założeń swobodnych. Często zamiast płyt można spotkać podkłady kolejowe ułożone na trawie lub żwirze.
źródło: http://www.diynetwork.com/
Dorota Blatsios
